Dominik
Dominik urodził się pewnego pięknego, zimowego dnia w 2011 roku. Dostał dziesięć punktów w skali Apgar i był jak każdy zdrowy noworodek. Rósł, kolejne „kroki milowe” zaliczał podręcznikowo i o czasie, wzorowo przechodził wszystkie pediatryczne kontrole. Słowem, zachowywał się tak jak statystyczny „normalny” niemowlak zachowywać się powinien. Z jednym wyjątkiem: bardzo dużo spał, był cichy i spokojny. Cóż, miało to dobre strony dla jego mamy, która się wprawdzie wysypiała, ale nieco niepokoiła, bo Dominik był jednak zbyt spokojny. Patrzył w sufit chętniej niż na twarze rodziców i nigdy nie patrzył w oczy. Odwracał wzrok w innym kierunku. Rzadko się też uśmiechał. Wrzeszczał tylko przy kąpieli, której szczerze nie cierpiał, jadł zawsze to samo – przeciery z marchewki i jabłka. Na nic innego nie chciał nawet patrzeć. Kiedy nieco podrósł pozwolił wprawdzie dołączyć do swojej diety chrupki kukurydziane, za to nie cierpiał czytania książeczek przed snem i zupełnie nie wiedział jak się zabrać do zabawy klockami, samochodziki, które uwielbiał ustawiał zawsze w idealnym porządku, w równiutkich rządkach. Lekarze uspokajali, że wszystko jest w porządku, że przecież Dominik mówi, chodzi, prawidłowo się rozwija i nie ma się czym przejmować.
Kiedy Dominik skończył 4 lata, poszedł do przedszkola. Tam okazało się, że nie wszystko jest jednak tak, jak być powinno. Dominik nie bawił się z dziećmi, na początku zajęć wchodził pod stół i siedział tam prawie cały dzień. Ciągle opowiadał o innych planetach, kręcił się w kółko. Biegle obsługiwał smartfon, komputer, konsolę i spędzał przy ulubionej grze długie godziny. Zakaz grania traktował jako największą karę, wykrzykiwał do mamy, że jej nienawidzi. Każdą zmianę w ustalonym porządku dnia, w rozkładzie zajęć, w rutynowych czynnościach przyjmował z lękiem albo gwałtowną złością. Gdy ktoś przychodził z wizytą, nawet najbliższa rodzina, chował się w kącie pokoju i czekał aż goście wyjdą. Nie bawił się z ciotecznym rodzeństwem, które ledwie tolerował, chyba że chodziło o wspólną grę. Wtedy oczy mu płonęły. Tygodniami funkcjonował „prawie” normalnie, ale prędzej czy później przychodził moment, w którym się „wykolejał” – albo wybuchał gwałtowną, niepohamowaną złością, albo z kolei pogrążał w apatii.
Panie w przedszkolu zasugerowały mamie Dominika wizytę u psychologa. Posłuchała. Psycholog porozmawiał z Dominikiem, zadał jakieś pytania i stwierdził po tej rozmowie, że nie ma się czym martwić, bo chłopiec jest po prostu trochę ekscentryczny. Zrobił też badanie ilorazu inteligencji. Wyszło, że chłopiec jest wybitnie inteligentny, ponad 140 IQ. Mamie dał więc do zrozumienia, że to ona ma problem, a nie dziecko.
Gdy Dominik poszedł do szkoły, nauczyciele skarżyli się, że często przeszkadzał w lekcjach, wybuchał gniewem, agresją. Pedagog szkolny stwierdził, że to nic nadzwyczajnego, że „chłopcy tacy już są”. Szkoła przez pierwszy rok nie do końca wiedziała co z Dominikiem zrobić, ale w drugim roku pojawił się w szkole psycholog. Zorganizował dodatkowe zajęcia dla „trudnych” uczniów. Wstępnie zdiagnozował u Dominika zaburzenia integracji sensorycznej i skierował do naszej poradni. Nasz specjalista diagnozował chłopca w ciągu czterech spotkań. Dwa z nich odbyły się w grupie z dziećmi. W ten sposób sprawdzaliśmy jak dziecko reaguje na różne sytuacje w środowisku rówieśników. Zajęcia z naszym terapeutą to nie zwykła rozmowa, ale analiza fragmentów filmów, zdjęć, emocji na twarzach, opisy różnych problematycznych zagadnień i tym podobne bodźce, dzięki którym sprawdzamy reakcje dziecka oraz jego umiejętności społeczne. Tego wszystkiego nie da się zrobić „przypadkowo” albo na jednym spotkaniu. Dopiero od nas mama Dominika usłyszała diagnozę, która okazała się dla niej samej i jej syna przełomowa: „Dominik ma zespół Aspergera”.
Czym jest zespół Aspergera?
Zespół Aspergera mieści się w zaburzeniach rozwoju ze spektrum autyzmu. Zaczyna się we wczesnym dzieciństwie i często traktowany jest jako łagodniejsza forma autyzmu. Osoby z zespołem Aspergera inaczej postrzegają świat, mają mniejsze lub większe trudności z przystosowaniem się do przyjętych norm czy wzorców zachowania. Zespół Aspergera nie jest chorobą, a raczej zaburzeniem. Określanie go mianem choroby niepotrzebnie stygmatyzuje osoby nim dotknięte.
Często rodzice nie zauważają u dzieci objawów zespołu Aspergera. Zmiany w ich zachowaniu tłumaczą trudnym wiekiem, charakterem albo ekscentrycznymi, nietypowymi zainteresowaniami. Rozwój fizyczny dzieci z Aspergerem przebiega zupełnie normalnie, objawy są początkowo niedostrzegalne, często nasilają się dopiero wtedy, kiedy dziecko zacznie mówić, a czasami jeszcze później. U dzieci z zespołem Aspergera nie występują charakterystyczne dla autyzmu problemy z rozwojem mowy ani opóźnienie rozwoju umysłowego. Przeciwnie, dzieci z Aspergerem bardzo szybko się uczą, często mają wysoki iloraz inteligencji i obszary zainteresowań, w zakresie których mają dużą wiedzę. Objawy zespołu Aspergera występują najczęściej w kontaktach interpersonalnych, w komunikowaniu się i wyrażaniu emocji, w reakcjach na zmiany.
Osoby dotknięte zespołem Aspergera nie lubią przebywać ani pracować w grupie, mają problemy z nawiązywaniem kontaktów, trudności z dostosowaniem się do panujących zasad, z reakcjami emocjonalnymi, z komunikacją werbalną i niewerbalną. Często używają niecodziennego, wyszukanego jak na dzieci słownictwa, unikają nawiązywania kontaktu wzrokowego z innymi ludźmi, mają problemy ze zrozumieniem żartów i metafor, wykazują ograniczoną mowę ciała. Dzieciom z zespołem Aspergera duże trudności sprawia każda zmiana. Każde zaburzenie codziennej rutyny jest dla nich problemem, trudno jest takim dzieciom dostosowywać się do nowych sytuacji, wolą działania znane i powtarzalne, a ich zainteresowania bywają bardzo specyficzne i nietypowe, a często koncentrują się w bardzo wąskim zakresie wiedzy. Jeśli zauważycie u swojego dziecka takie albo podobne objawy, zgłoście się do jednego z naszych specjalistów. Potraktujemy wasze obawy poważnie. Mamy doświadczenie w rozpoznawaniu i terapii zespołu Aspergera.
Terapia zespołu Aspergera
Na zespół Aspergera nie ma lekarstwa, bo nie jest to przecież choroba. Istnieje jednak wiele terapeutycznych metod znacząco poprawiających stan osób dotkniętych Aspergerem i ułatwiających im funkcjonowanie w społeczeństwie. Wczesna diagnoza znacznie zwiększa szanse na powodzenie terapii – im wcześniej się ją zacznie, tym lepsze będą efekty. Zespół Aspergera jest zaburzeniem, w którym stosuje się różne formy terapii grupowej, terapii indywidualnej, terapii metodą kognitywną, przy czym rodzaj terapii nasi specjaliści precyzyjnie dobierają do każdego przypadku indywidualnie. Tak, by uzyskać najlepsze efekty.
Pamiętajcie też, że równie ważna dla dziecka dotkniętego zespołem Aspergera jest odpowiednie nastawienie osób z najbliższego otoczenia oraz akceptacja i zrozumienie ze strony rodziny. Takie wsparcie daje niezbędny komfort i poczucie bezpieczeństwa. Szczególnie rodzice powinni otoczyć dziecko miłością i akceptacją, co da mu warunki do prawidłowego rozwoju. Dziecko nie boi się wtedy odrzucenia czy braku zrozumienia oraz lepiej radzi sobie w problemach z rówieśnikami. Zespół Aspergera nie dotyczy tylko dzieci -zmagać się z nim mogą także nastolatkowie. Bywają przypadki, w których ostateczna diagnoza stawiana jest w późniejszym wieku. Nastolatek z zespołem Aspergera unika kontaktów z rówieśnikami, w poszukiwaniu zrozumienia i akceptacji często ucieka w wirtualny świat, ma napady agresji i problemy z funkcjonowaniem w szkole. Bywa także, że o dotknięciu zespołem Aspergera dowiadują się osoby dorosłe. Im także ulgę w problemach z codziennym funkcjonowaniem może przyneść tylko terapia pod kontrolą psychoterapeuty. Dlatego w przypadku, gdy zauważycie u swoich małych lub nastoletnich dzieci albo u siebie samych objawy mogące świadczyć o zespole Aspergera, nie warto czekać. Zgłoście się do naszej poradni. Nasi specjaliści na pewno pomogą.
Dominik dzisiaj
Dominik i jego mama przeszli intensywną terapię u naszych specjalistów, chodzili na zajęcia grupowe prowadzone przez terapeutę specjalizującego się w autyzmie, zespole Aspergera i zaburzeniach integracji sensorycznej. Dziś wciąż chodzą na zajęcia grupowe i indywidualne, ale znacznie rzadziej. Stan Dominika bardzo się poprawił. Wciąż zdarza mu się „zawieszać”, zareagować gwałtownie albo nieadekwatnie. Takie sytuacje zdarzają się jednak bardzo rzadko, wręcz incydentalnie, a nie kilka razy w tygodniu, jak przed terapia. Dominik dużo ćwiczy w domu z mamą, chodzi do klasy integracyjnej. Wszystko się zmieniło. Zaczął mówić o swoich emocjach, wydarzeniach w szkole, opowiadać o kolegach, o tym co lubią, o tym czym się interesują. Zaczął się angażować w życie szkolne, z własnej inicjatywy tworzyć prace na szkolne konkursy. Dzięki właściwej diagnozie i terapii dostał szansę na szczęśliwe dzieciństwo. Jego mama ma nadzieję, że w przyszłości będzie potrafił samodzielnie radzić sobie z problemami. Choć zawsze już będzie miał zespół Aspergera, uczy się z nim żyć. W naszym ośrodku pomagamy wielu Dominikom, Patrycjom, Patrykom, Natalkom... Pomożemy i Wam!
